Wanneer je al meer dan een jaar in toom wordt gehouden en sociale activiteiten zijn taboe, zijn al die wortels die de overheid ons voorhoudt zeer verleidelijk. Maar wat is de prijs die je moet betalen om je weer normaal te mogen bewegen in de maatschappij?
Langs de buitenrand van het voetbalcomplex (binnen het hek zijn we gevaarlijk) stond ik zaterdag met een andere moeder te praten. “Ik ben benieuwd wanneer ik aan de beurt ben voor het vaccin. Ik heb nog geen uitnodiging gehad. Jij wel?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, gelukkig niet, zei ik iets te enthousiast, want die van mij mogen ze aan een ander geven.” Vol verbazing keek ze mij aan. Enigszins verontwaardigd. “Neem jij ‘m niet?!” Galmde het naast mij. “Maar dan mag je straks nooit meer ergens binnen komen.” Nu keek ik haar hoogstwaarschijnlijk zeer verbaasd aan. “Neem jij die prik puur en alleen omdat er dan ergens de ingang wordt gewezen?” Ze knikte. “Ja, ik ben gezond en niet bang voor het virus, maar ik wil graag dat straks alles weer normaal gaat.” Oef. Ik voelde een steek in mijn hart. Deze vrouw kende ik als zeer intelligent. Maar als zij er voor kiest om 'ja' te zeggen tegen die injectie, omdat ze dan vrijheden terug krijgt, zal ze zeker niet de enige zijn.
Dit is voor veel mensen de voornaamste reden. Niet hun gezondheid. En ook niet die van een ander. Simpelweg omdat ze dan weer bepaalde privileges terugkrijgen. Au! “Maar weet je wel wat je je laat inspuiten. Wat er in zit?” “Nee, maar dat zal wel goed zijn,toch?” Een tweede steek in mijn hart en kramp in mijn maag. Het blinde vertrouwen in onze instanties. Al wordt er nog zo vaak tegen ze gelogen, ze blijven erin trappen.
Experiment
“Het is helemaal geen vaccin.” Ga ik verder “Wist je dat? In vaccins zitten micro-organismen. Die helpen jou om je immuunsysteem weer op te bouwen, even simpel uitgelegd. In een covid-prik zit genetisch materiaal. Vandaar de naam mRNA vaccin. Deze doen eigenlijk het tegenovergestelde van wat een vaccin doet. Zij vechten juist tegen datgene wat ons afweersysteem opbouwt en aanmaakt. Bovendien is dit een experiment en wat de gevolgen zijn voor je lichaam weet nog niemand.” Ze luistert, maar ik merk aan alles dat het niet binnenkomt. Het zal haar een worst zijn. "Iedereen neemt die prik toch? En dan wordt alles weer lekker normaal", denkt zij en velen met haar. Maar wanneer ik een fragment van Marion Koopmans op de radio hoor, bevestigt zij wederom dat ook voor de gevaccineerden de maatregelen blijven gelden. Afstand houden, niet knuffelen, mondkapjes dragen en nog steeds niet samenkomen met een grote groep mensen.
Bovendien waarschuwt het RIVM nu zelfs op hun eigen website dat ze nog niet weten welke gevolgen het vaccin heeft en ze geven toe dat deze tot minstens eind 2023 in een experimentele fase zit. Inmiddels weten de meeste mensen dit toch ook? En dat het geen vaccin is zoals ons menselijk lichaam gewend is? Het RIVM kiest eieren voor hun geld, want nu weten ze zeker dat zij niet aangeklaagd kunnen worden. Ze zijn immers transparant, toch? Het lijkt de mensen helemaal niets te interesseren. Er wordt ze na een jaar sociale onthouding zo’n heerlijke wortel voorgehouden, dat ze blind zijn voor de gevolgen. Ergens begrijp ik dat heel goed.
Egoïstisch
Toen ik zondag naar de wedstrijd Ajax-AZ op televisie keek en weer publiek op de tribunes zag zitten, begon het bij mij ook te kriebelen. Natuurlijk had ik daar graag tussen gestaan en meegezongen. En vooral mee gejuicht. Maar ja. Onder welke voorwaarden? Zonder stok in je neus voor een test die niets zegt, behalve dat jij volmondig ‘ja’ zegt tegen controle en ‘nee’ zegt tegen een vrije democratie, komt niemand de Johan Cruijff arena meer in. Ik heb notabene antistoffen in mijn lichaam, maar toch is een sneltest verplicht. Schiet mij maar lek. Wat is dan het nut van zo’n test? Precies. Macht. Niets meer en niets minder. En ja, ik wil ook ‘voor onze club in Amsterdam’ zingen, maar niet voor die prijs. Toch gooit het gros zijn normen en waarden overboord, voor dat ene momentje van lust. En zolang mensen alleen maar kijken naar dit moment en handelen in eigenbelang, zal er helemaal niets veranderen aan het huidige beleid. Dus wie zijn er hier nu de egoïsten?
En het is waar wat de andere voetbalmoeder langs de lijn tegen mij zei. Het ziet er naar uit dat wanneer ik ‘nee’ zeg tegen deze injectie, ik dus kan fluiten naar de wedstrijden van Ajax, een nachtje Efteling-hotel en misschien zelfs nooit meer reizen. Ik ben ook maar een mens en ik weet ook niet hoelang ik 'nee' kan blijven zeggen tegen al die heerlijke wortels die mij worden voorgehouden. Maar zolang ik mij blijf realiseren dat ik er niet in mee ga juist omdat mijn gezondheid mij dierbaar is, houd ik het voorlopig nog wel vol. Wanneer je dat gif eenmaal in je lichaam hebt laten injecteren, kun je de tijd niet meer terugdraaien. Better safe than sorry. Hoe verleidelijk de wortel ook wordt gepresenteerd.
“Voor dit virus ben ik niet bang, maar om die Indiase variant maak ik mij wel zorgen.” Vervolgt ze. Ik zucht. Niet van opluchting, maar van moedeloosheid. “Ach ja, denk ik, laten we het daar eens over hebben...”
